گاهی باید نوشت

 

با دیل آپ بشینی سه چهار دقیقه زل بزنی به مانیتور تا صفحه لود بشه و بخونی.بعد شاد بشی که با سیمکارت سه چهار دقیقه شد یکی دو دقیقه بعدتر ذوق مرگ بشی برا اینترنت پرسرعت. دوستات زیاد بشن، در طول روز بهشون  فکر کنی به اون ادمایی که با خوندن قلمشون تصویرشونو تو ذهنت ساختی،چقدر دوست داری این مجازی ها رو.  هر دو سه  ساعت یه بار میری میشینی پای سیستم تا ببینی شادن و از شادیشون خوشحال بشی، یا ناراحتن و اومدن درد و دل کنن.یا شایدم دل خودت گرفته و میدونی اونجا میتونی  بنویسی براشون و اروم بشی.درگیره برنامه های جدید میشی میری سراغشون بعضیا رو دوست داری و امتحان میکنی دوستایی  حقیقی تر  و آشناتر داری اونجا.دیگه هر  دو سه ساعت میشه روزی، دو روزی یه بار اما هنوز دوست داری اون تصویر های ذهنی زاده شده از قلمو.گاهی این قلم کم رنگ میشه و گاهی نوکش میشکنه و نویسنده حوصله تراشش رو نداره و اون نطفه ی ذهنی که الان رشید و رعنا شده میذاره میره و چه سختن این رفتن ها و چه زیاد شدن این روزها.